Τώρα ή ποτέ (διήγημα)

"Έρβιν, μάζεψες και το μαγιό;"
"Έρνα, όπως πάντα, το μπλε. Και το αντηλιακό λάδι και την πετσέτα μπάνιου και τα σανδάλια παραλίας επίσης", φωνάζει ο Erwin Krüger στη γυναίκα του από την κρεβατοκάμαρα. Κλείνει τη νέα μαύρη βαλίτσα και την τοποθετεί από την άκρη του κρεβατιού στο λευκό χαλί.

"Erwin, πρέπει να βιαστείς. Το ταξί θα έρθει σε λίγο", ακούγεται η φωνή της κυρίας Krüger που βγαίνει σπρώχνοντας από την κουζίνα.
Εκείνος δεν απαντά και αναστενάζει καθώς κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη. "Erwin, ποιος είσαι;", μουρμουρίζει, κοιτάζοντας τα ίχνη που έχουν αφήσει στο πρόσωπό του σχεδόν επτά δεκαετίες ζωής, χαϊδεύοντας το λείο, ξυρισμένο, ρυτιδιασμένο πηγούνι του και εξετάζοντας τα μαλλιά του καθώς γίνονται πιο ανοιχτά. Οι γκρίζες μπούκλες των μαλλιών δεν μπορούν ακόμα να δαμαστούν. "Αν ήξερα", απαντά το είδωλό του, συνοφρυώνοντας το μέτωπό του.
Η Frau Krüger μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα.
Του κρατάει μια υφασμάτινη τσάντα: "Για το δρόμο.
"Ευχαριστώ. Ο Έρβιν απομακρύνεται από τον καθρέφτη και αρπάζει την τσάντα. Ξέρει ήδη τι έχει μέσα: ένα διπλά κομμένο pumpernickel με τυρί, μια φρατζόλα ζαμπόν με βούτυρο, ένα μήλο, ένα πορτοκάλι Capri sun και δύο αναζωογονητικά χαρτομάντιλα για το δρόμο. Όλα, ως συνήθως, για εικοστή φορά φέτος. Κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν και πάλι το εισιτήριο για τη δεκαήμερη πτήση προς τη Μαγιόρκα. Κάθε χρόνο συναντιέται εκεί με δύο παλιούς φίλους από τις σπουδές του. Την ημέρα βουτούν στη θάλασσα και το βράδυ στο μπαρ του ξενοδοχείου.
Αλλά φέτος τίποτα δεν θα γινόταν όπως πάντα. "Έρβιν, τι σου συμβαίνει" είχε αναρωτηθεί στον καθημερινό απογευματινό του περίπατο. Του έλειπε η γνώριμη προσμονή του ταξιδιού. "Φίλε, σκέψου το", του γαργάλησε μέσα του. "Όλα τρέχουν ως συνήθως. Κάθε λεπτό μοιάζει προγραμματισμένο εκ των προτέρων. Και ακόμα και στη Μαγιόρκα ξέρεις ήδη τι, πότε και πώς θα συμβεί. Αυτή είναι η ζωή; Τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ..."; Φοβήθηκε και κοίταξε γύρω του. Γκρίζος ουρανός με μητρώα, καθαρά πεζοδρόμια, περιποιημένοι μπροστινοί κήποι, καμία κίνηση δεν ήταν αισθητή, ούτε καν ο άνεμος που στροβιλίζεται ανάμεσα στα δέντρα και τους θάμνους. Όλα έμοιαζαν να είναι ακίνητα. Μόνο το ρολόι της ζωής μέσα του χτυπούσε.

Ο παλιός κίτρινος τηλεφωνικός θάλαμος τράβηξε το βλέμμα του. Για χρόνια τον είχαν εντάξει στο σκηνικό του δρόμου στη γωνία. Αλλά εκείνη τη μέρα του τράβηξε το βλέμμα, γιατί για πρώτη φορά κάποιος έκανε ένα τηλεφώνημα, χειρονομώντας. Το ότι το τηλέφωνο λειτουργούσε ακόμα και σήμερα! Έσπρωχνε αποσπάσματα λέξεων προς τα έξω. "Ο καιρός είναι υπέροχος... Υπάρχουν φοίνικες εδώ, πολλοί μάλιστα"...
Φοίνικες; Υπέροχος καιρός; Πού; Ο άγνωστος τηλεφωνητής μόλις απέκτησε άλλοθι! Δεν άκουγε άλλο. Αυτό ήταν: να ξεφύγει, απλά να ξεφύγει από τη ρουτίνα, να ασχοληθεί με κάτι άλλο, να ταξιδέψει κάπου, να κάνει κάτι που κανείς δεν περίμενε από αυτόν. Ο τακτοποιημένος, περιποιημένος, αξιόπιστος, εν τω μεταξύ συνταξιούχος υπάλληλος. Ένιωθε σαν τον Έρβιν στο θρανίο του σχολείου. "Τον αποκαλούσαν "σπασίκλα". Συχνά μισούσε την ενάρετη συμπεριφορά του - κι όμως δεν έβρισκε το κουράγιο να την πολεμήσει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχε ξεφύγει ούτε μια φορά από το ρόλο του καλού μαθητή.
"Έρβιν, τώρα ή ποτέ", υπενθύμισε στον εαυτό του.
Την επόμενη μέρα τα είπε στους φίλους του με ένα πρόσχημα. Αυτό ήταν ευκολότερο απ' ό,τι είχε φανταστεί. Τώρα προετοιμάστηκε για ένα ταξίδι στο Βερολίνο μόνος του. Η τι, πόλη των παιδικών του χρόνων, που τον απωθούσε και τον έλκυε, είχε γίνει παράξενη και όμως παρέμενε οικεία. Δεν είπε λέξη στη γυναίκα του για τα σχέδιά του, γιατί ήθελε να κάνει όλα όσα πίστευε ότι θα περίμενε από εκείνον.
Ο τηλεφωνικός θάλαμος έγινε ο μυστικός του σύμμαχος. Από εκεί νοίκιασε ένα δωμάτιο σε ένα μικρό ξενοδοχείο στο Prenzlauer Berg, τηλεφώνησε σε έναν παλιό φίλο, χάρηκε για την πρόσκλησή του, έκλεισε ραντεβού μαζί του και παρήγγειλε εισιτήρια για μια βραδιά καμπαρέ στο γαϊδουράγκαθο. Αυτό ήταν αρκετό για ένα σταθερό πρόγραμμα. Τον υπόλοιπο χρόνο θα άφηνε τον εαυτό του να παρασυρθεί - και θα πήγαινε σε ένα ταξίδι ανακάλυψης.
Ο Erwin Krüger βρίσκεται τώρα καθ' οδόν προς το σταθμό. Στο χέρι του νιώθει το βάρος της καινούργιας βαλίτσας, που έχει ετοιμάσει για τη Μαγιόρκα, και σε όλο του το σώμα το συναρπαστικό συναίσθημα ενός καλού νέου που ξεσπάει. Διστάζει για μια στιγμή στο εκδοτήριο εισιτηρίων. "Έρβιν, μην τσιμπάς", ενθαρρύνει τον εαυτό του και ζητάει με σταθερή φωνή ένα εισιτήριο για το Βερολίνο. Όταν επιβιβάστηκε στο ICE, ήλπιζε ότι εκεί θα υπήρχαν και τηλεφωνικοί θάλαμοι. Τους χρειάζεται για να του αναφέρουν φοίνικες, παραλίες και υπέροχο καιρό για μπάνιο.

Εκτύπωση          Απόρρητο δεδομένων          Εικόνες: pixabay.com