Εστιατόριο Παλμύρα (διήγημα)

Με γοργά βήματα, ο Βόλφγκανγκ είχε διασχίσει τους χειμωνιάτικους κήπους των ιαματικών λουτρών του Bad Homburg. Τώρα πάγωνε και λαχταρούσε τη ζεστασιά, το φως των κεριών και το άρωμα μεσογειακών βοτάνων και μπαχαρικών. Σκόνταψε τα λασπωμένα κομμάτια χιονιού από τις μπότες του καθώς έφτασε μπροστά στην πόρτα της εισόδου του εστιατορίου "Palmyra" με την πράσινη επένδυση. Μια αμυδρή λάμψη φωτός διέρρεε έξω από ένα κενό στην κουρτίνα. Άκουσε υπόκωφες φωνές και τον θόρυβο των πιάτων.

"Έλα πιο κοντά, φίλε μου", τον χαιρέτησε ο Τόμας, ο ιδιοκτήτης, και έκλεισε την πόρτα πίσω του. "Είσαι ο μοναδικός μας καλεσμένος σήμερα. Η Σαμπίν ανυπομονεί να σε δει κι εσένα".

"Σωστά", συμφώνησε μαζί του η σύζυγός του. "Βγάλε το παλτό σου και βολέψου! Ήρθες πάνω στην ώρα. Λίγη χαρά θα μας κάνει καλό σήμερα".

Η Εσάτ εμφανίστηκε από την κουζίνα, ισορροπώντας έναν ασημένιο δίσκο με υπέροχα μυρωδάτα ορεκτικά. Σήκωσε τους ώμους του. "Δεν μιλάω καλά γερμανικά, ξέρετε. Πολύ δύσκολα".

"Όχι", διαμαρτυρήθηκε ο Βόλφγκανγκ. "Κάθε φορά γίνεσαι και καλύτερος. Πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω!"

Ο νεαρός μάγειρας άφησε τον δίσκο στο πλαϊνό τραπέζι και έδειξε το φαγητό. "Μουχαμάρα, μια πάστα από πιπέρι και καρύδια, και βαράκ ινάμπ, γεμιστά αμπελόφυλλα. Έτσι ξεκινούσαμε πάντα το γεύμα. Στη Δαμασκό, πριν από τον πόλεμο".

"Απολαύστε το!" παρότρυνε η Σαμπίν με κατειλημμένη φωνή. Αντί να πιάσει το μαχαίρι και το πιρούνι της, φύσηξε στο μαντήλι της. "Με συγχωρείτε, παρακαλώ!"

Ο Βόλφγκανγκ την κοίταξε. "Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα μαζί σου;"

Ο οικοδεσπότης ανέλαβε τη συζήτηση. "Ναι, είναι χειρότερα από άσχημα. Πριν από έξι εβδομάδες ελπίζαμε σε μια λύση, θυμάσαι; Αλλά τώρα τα χρέη μας συνεχίζουν να αυξάνονται. Οι δουλειές γίνονται όλο και πιο δύσκολες, ακόμα και για άλλα εστιατόρια. Ο ιδιοκτήτης θέλει να κάνει ανακαίνιση. Μας πρόσφερε νέα μίσθωση, αλλά αναγκαστήκαμε να την απορρίψουμε. Ήταν πολύ ακριβό για εμάς. Τα παρατάμε, θα τελειώσει το θέμα στην αλλαγή του χρόνου".

"Το περίμενα αυτό. Θέλεις να μείνεις εδώ;"

"Θα το θέλαμε", παρενέβη η Σαμπίν, "αλλά δεν μπορούμε πλέον να αντέξουμε οικονομικά τα πάντα γύρω από τη Φρανκφούρτη. Κοιτάξαμε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων στην περιοχή Βόγκελσμπεργκ. Αυτό μπορεί να είναι καλό".

Ο Esat εμφανίστηκε με ένα μπουκάλι βαθύ κόκκινο Syrah από το Bargylus, παρουσίασε την ετικέτα και άφησε τον οικοδεσπότη να το δοκιμάσει. "Ναι, είναι καλό!"

Όταν ο μάγειρας είχε εξαφανιστεί ξανά, η Σαμπίν πήρε το νήμα. "Αναρωτιόμαστε επίσης τι θα απογίνει ο Εσάτ. Έφτασε εδώ πριν από τέσσερα χρόνια, ολομόναχος. Έχει καιρό να ακούσει νέα από την οικογένειά του στην πατρίδα, θα δυσκολευτεί να βρει νέα δουλειά".

Ο Σύρος μάγειρας καθόταν τώρα στο τραπέζι, και οι τέσσερις τους απολάμβαναν κάθε νέο πιάτο με καλή όρεξη. Όταν ο Esat έβγαλε το φαλάφελ με σάλτσα αρνιού, ακολουθούμενο από λαβράκι με σουσάμι και σάλτσα λάιμ, και τελείωσε με μια επιλογή από εκλεκτά επιδόρπια και έναν μοχλό με έντονη μυρωδιά, ο ενθουσιασμός του τους μόλυνε όλους. Χωρίς καν να το καταλάβει, εξήγησε τα πιάτα στη μητρική του γλώσσα και όλοι κατάλαβαν τι σήμαινε.

Τώρα άλλα θέματα κυριαρχούσαν πλέον στη συζήτηση. Το πολύτιμο κρασί βοήθησε να χαλαρώσουν οι γλώσσες. Τελικά, ο Βόλφγκανγκ ρώτησε αυτό που τον είχε καίει στο μυαλό του σε κάθε συνάντηση, τόσες φορές τα τελευταία χρόνια.

"Πες μου, Τόμας, πώς είναι η υγεία σου;"

"Πολύ καλά!" απάντησε ο οικοδεσπότης.

Η Sabine άγγιξε το αντιβράχιο του. "Αφήστε το, ο Βόλφγκανγκ μπορεί να ξέρει, έτσι δεν είναι; Ο σύζυγός μου δεν είναι καλά. Από τότε που συνέβη το ατύχημα, δυσκολεύεται να αναπνεύσει. Αυτό συμβαίνει εδώ και πέντε χρόνια. Του λείπει ένας πνεύμονας. Γι' αυτό δεν μπορεί να δουλέψει πια στην κουζίνα, παρά μόνο στο σέρβις και την τιμολόγηση".

Ο Βόλφγκανγκ δίστασε. "Μπορώ να σας κάνω μια ακόμη ερώτηση;"

"Προχώρα!" τον ενθάρρυνε ο ιδιοκτήτης.

"Το θέμα με το ατύχημα. Ξέρω ότι δεν μιλάς γι' αυτό. Αλλά αναρωτιέμαι εδώ και πολύ καιρό τι συνέβη τότε. Ήταν κάποιο τροχαίο ατύχημα; Ρωτάω ως φίλος σου, όχι από περιέργεια".

Μετά από μια μακρά σιωπή, η Σαμπίν βγήκε με την πλήρη ιστορία.

"Δεν ήταν τροχαίο ατύχημα, και το έγραψαν πολλές εφημερίδες. Ο σύζυγός μου είναι ο ήρωάς μου, γενναίος, ευγενικός και ηλίθιος. Έσωσε τη ζωή του παιδιού και το πλήρωσε".

Αυτό που συνέβη τότε έχει πλέον έρθει στο φως της δημοσιότητας. Η επίθεση από πέντε νεαρούς άνδρες στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Φρανκφούρτης. Χωρίς λόγο, από επιθυμία για γυμνή βία. Το δεκαεπτάχρονο αγόρι στο έδαφος με το πρόσωπό του γεμάτο αίμα. Οι κλωτσιές με την μπότα που πηδούσε με στόχο το κεφάλι του αγοριού. Και μετά ο Τόμας στο ενδιάμεσο, με μια τσιριχτή κραυγή. Ο οποίος όρμησε στον πρώτο που έπιασε στα χέρια του και εμβόλισε το γόνατό του ανάμεσα στα πόδια του. Μετά οι άλλοι, που επιτέθηκαν στον Τόμας, χτυπώντας τον ξανά και ξανά μέχρι που έχασε τις αισθήσεις του. Οι επιτιθέμενοι τράπηκαν σε φυγή όταν ακούστηκε η πρώτη σειρήνα της αστυνομίας. Ποτέ δεν έπιασαν κανέναν από τους ενόχους.

Ο Βόλφγκανγκ άφησε τις λέξεις να εντρυφήσουν. Στη συνέχεια, θέλησε να μάθει αν το αγόρι ή η οικογένειά του είχαν ευχαριστήσει ποτέ τον διασώστη.

"Τους ευχαρίστησε, ναι", απάντησε η Sabine. "Έγραψαν ένα συγκινητικό γράμμα και πρότειναν μια συνάντηση, αλλά εμείς δεν το θέλαμε αυτό. Ο σύζυγός μου τρομοκρατήθηκε. Μέχρι σήμερα, δεν θέλει να του θυμίζουν την αποτρόπαια πράξη. Όχι, δεν γνωρίζουμε τους ανθρώπους".

Ο Βόλφγκανγκ διαισθάνθηκε ότι οι τρεις τους ήθελαν να μείνουν μόνοι τους τώρα. Με λόγια από καρδιάς, τους ευχαρίστησε για το υπέροχο γεύμα. Ως αποχαιρετισμό, έβγαλε ένα γράμμα από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του και το τοποθέτησε στο τραπέζι της τραπεζαρίας. "Είναι από τη γυναίκα μου. Στέλνει την αγάπη της".

Μισή ώρα αργότερα είχαν συμμαζέψει το εστιατόριο και είχαν πλύνει τα πιάτα, τα ποτήρια και τα πιάτα. Η Σαμπίν ανακάλυψε το γράμμα και έσκισε τον φάκελο.

Καθώς διάβαζε τις λίγες γραμμές, οι λέξεις θόλωναν μπροστά στα κουρασμένα μάτια της, τα οποία γέμισαν δάκρυα. Το σώμα της ήρθε σε ηρεμία. Ένιωσε να διαλύονται οι πολύμηνοι μήνες έντασης και ανησυχίας.

Το γράμμα ήταν σύντομο.

"Η εταιρεία μας τα πάει καλά και κάθε χρόνο καταφέρνουμε να αποταμιεύουμε περισσότερα για εσάς. Χθες μιλήσαμε με τον ιδιοκτήτη σας και τακτοποιήσαμε τα πάντα. Μην ανησυχείτε πια, θα κρατήσετε το εστιατόριο. Ο γιος μας Σεμπάστιαν πεθαίνει να συναντήσει τον άνθρωπο που του έσωσε τη ζωή πριν από πέντε χρόνια στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Φρανκφούρτης. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας!"

Εκτύπωση          Απόρρητο δεδομένων          Εικόνες: pixabay.com