Ο Παύλος ονειρεύεται ξανά (διήγημα)

"Αυτά για σήμερα", είπε ο μπαμπάς. "Ω, τι κρίμα...", γκρινιάζει ο Πολ. Θέλει να συνεχίσει να παίζει. Στο παρελθόν, δεν σταματούσαν μέχρι που η μαμά είχε καλέσει αρκετές φορές. Αλλά αυτή έχει φύγει. Από τότε πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά τους αρέσει ακόμα να παίζουν ποδόσφαιρο.

"Έλα μαζί μου", φωνάζει τώρα ο μπαμπάς και τον χαιρετάει. Ο Πολ διστάζει. Ο μπαμπάς ανοίγει την αγκαλιά του. Εκείνος τρέχει προς το μέρος του. Ο μπαμπάς τον πιάνει. Ο Πολ αγκαλιάζει το πρόσωπό του στον ώμο του. Ο μπαμπάς μυρίζει τόσο ωραία τον μπαμπά. Αγκαλιάζεται ακόμα πιο σφιχτά και μυρίζει το λαιμό του. Κανείς άλλος δεν μυρίζει σαν τον μπαμπά. "Πού πάμε;" ρωτάει ο Πολ. "Θυμάσαι τι σου υποσχέθηκα; Σκέψου το", τον ρωτάει ο μπαμπάς.

Ο Πολ το θυμάται, γλιστράει από το μπράτσο του μπαμπά, πέφτει στο γρασίδι, το κόκκινο σκουφάκι του μαζί του. Αφήνει το καπέλο του, σηκώνεται και τρέχει στην άλλη άκρη του κήπου. Εκεί υπάρχει μια μηλιά. Η μαμά τη φύτεψε πέρυσι το καλοκαίρι. Ο Πολ μπορεί να τη βοηθήσει να απλώσει το χώμα γύρω από τις ρίζες και να την πατήσει με τα γυμνά του πόδια. Ο μπαμπάς έρχεται μετά με το καπέλο στο χέρι, το ξαναβάζει και λέει: "Ναι, Παύλο, αυτό το μήλο είναι ώριμο. Μπορείς να το μαζέψεις". Το σηκώνει. Ο Παύλος μαζεύει το μήλο από το κλαδί. "Μπορώ να το φάω;" ρωτάει. "Ναι." Η φωνή του μπαμπά είναι λίγο τρεμάμενη. Αυτό είναι το μόνο που λέει. Ο Πολ κρατάει το μήλο στα χέρια του, το μυρίζει, χαϊδεύει τη λεία φλούδα του και το δαγκώνει. "Χμμμ, έχει ωραία γεύση". Καθυστερεί το μήλο του μπαμπά. "Σου αρέσει;" Θα τον φάνε μαζί. Όταν απομένει μόνο το μήλο που τσιμπάει, ο Πολ χύνει τους σπόρους με τα κολλώδη δάχτυλά του. "Κοίτα, μπαμπά. Το μήλο έχει πέντε σπόρους", λέει. Μπορεί να μετρήσει μέχρι το πέντε.

Εν τω μεταξύ, έχει σχεδόν σκοτεινιάσει. Ο Παύλος βάζει το χέρι του στο χέρι του μπαμπά και μπαίνουν στο σπίτι. Μετά το δείπνο, ο μπαμπάς Παύλος βάζει τον Παύλο πρώτα στη μπανιέρα και μετά στο κρεβάτι. Του διαβάζει ένα παραμύθι. Η πόρτα του δωματίου παραμένει ανοιχτή μια χαραμάδα καθώς βγαίνει. Ο Παύλος αποκοιμιέται. Πριν αποκοιμηθεί, σκέφτεται τη μαμά. Γιατί το μαξιλάρι είναι τόσο αγκαλιάρικο όσο και εκείνη. Και το ταβάνι μυρίζει λίγο σαν εκείνη.

Η μαμά δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω. Ο μπαμπάς είναι συχνά πολύ λυπημένος γι' αυτό. Τότε ο Πολ σκαρφαλώνει στην αγκαλιά του και κλαίνε και οι δύο. Όταν ο Πολ είχε πυρετό τις προάλλες, ήρθε η γιαγιά. Δεν ήθελε να μείνει στο κρεβάτι. Γιατί η μαμά ήταν στο κρεβάτι για πολλή ώρα. Έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο και δεν γύρισε ποτέ στο σπίτι. Ο Παύλος φοβόταν ότι θα γινόταν το ίδιο και γι' αυτόν. Η γιαγιά τον παρηγόρησε: "Μη φοβάσαι. Θα γίνεις καλά. Μπορείς να ξαναπαίξεις ποδόσφαιρο. Αλλά μόνο αν μείνεις στο κρεβάτι και πίνεις πολύ". Τώρα η γιαγιά έφυγε. Αλλά είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψει. Αυτό υποσχέθηκε. "Οι υποσχέσεις είναι υποσχέσεις", ξέρει ο Paul. Η γιαγιά είναι η μητέρα του μπαμπά. Οι μαμάδες πάντα κρατούν τις υποσχέσεις τους.

Την τελευταία φορά που επισκέφτηκε τη μαμά στο νοσοκομείο, είχε ζητήσει: "Θα ξαναπαίξεις μαζί μου στον κήπο σύντομα;" Η φωνή της μαμάς ακουγόταν παράξενα. Δεν μπορούσε να καταλάβει την απάντησή της. "Αγαπητέ μου Παύλε, αν γίνω καλά, θα ξαναπαίξω μαζί σου στον κήπο. Αλλά δεν μπορώ να σου το υποσχεθώ αυτό", ψιθύρισε και τα δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια της. Ο μπαμπάς και ο Παύλος αναγκάστηκαν να κλάψουν κι αυτοί. Ο Παύλος ξέχασε το σαλιγκάρι που είχε κρύψει στην τσέπη του. Το είχε βρει κάτω από τη μηλιά και ήθελε να το δώσει στη μαμά. Της άρεσαν τα σαλιγκάρια και πάντα γελούσε όταν τα ζωάκια έπαιρναν με κάθε άγγιγμα τα χεράκια τους και κρύβονταν στο σπίτι τους. Αλλά η μαμά ήταν τόσο διαφορετική από το σπίτι. Ήταν χαρούμενος όταν ο μπαμπάς τον πήρε στην αγκαλιά του και έφυγαν. Ο μπαμπάς μύριζε ακόμα σαν τον μπαμπά.

Ο μπαμπάς τον άφησε να γλιστρήσει στο αυτοκίνητο. Η τσέπη του Πολ έσπασε. Ένας μεγάλος λεκές απλώθηκε στο παντελόνι του. Το σαλιγκάρι! Είχε συντριβεί. Ο Πολ έκλαψε ξανά. "Πώς μπαίνει αυτό το γιγάντιο σαλιγκάρι στην τσέπη σου;" ρώτησε ο μπαμπάς, μισό έκπληκτος, μισό θυμωμένος. Κάτω από λυγμούς, ο Πολ τραύλισε την ιστορία του. Τότε ο μπαμπάς τον πήρε ξανά στην αγκαλιά του και τον παρηγόρησε. "Είμαι σίγουρος ότι θα βρεις ένα καινούργιο", είπε. "Αλλά σε παρακαλώ, μην τα πάρεις πίσω στο νοσοκομείο. Το υπόσχεσαι;" "Το υπόσχομαι!" Ο Πολ αναστέναξε.

Όλα αυτά είχαν περάσει πολύ καιρό πριν για τον Πολ. Στην αρχή, όταν η μαμά δεν ήταν πια κοντά του, ήθελε πάντα να μείνει με τον μπαμπά. Ακόμα και τη νύχτα. Δεν ήθελε να φάει ή να πιει ή να μιλήσει σε κανέναν. Αλλά τώρα κοιμάται και πάλι στο κρεβάτι του. Σήμερα ονειρεύεται ότι παίζει ποδόσφαιρο με τον μπαμπά του, παρόλο που έξω έχει ήδη σκοτεινιάσει. Η μηλιά λάμπει σαν τους προβολείς ενός πραγματικού γηπέδου.

Εκτύπωση          Απόρρητο δεδομένων          Εικόνες: pixabay.com