Reis uit de duisternis (kort verhaal)
Brigitte Neumann
De laatste nachttrein gleed de hal uit. Het perron was leeg, op één man na. Hij had zichzelf een sigaret aangestoken en staarde naar de trein, waarvan de rode achterlichten minder werden. "Niet weer," mompelde Torben. Een brandend verlangen had hem naar deze laatste trein gedreven. Hij had gehoopt op een wonder dat de beelden van vroeger weer werkelijkheid zouden worden.
Het waren foto's van Tina die zwaaide terwijl ze naar haar studieplaats reed. Zij die altijd als eerste uit de laatste autodeur stormde als ze aankwam. Tina met haar versleten blauwe rugzak op haar rug, waarin ze zoveel kon opbergen. Zij die hem om de hals viel en uitbarstte over haar laatste belevenissen. "Je stelt het je voor," was het altijd begonnen.
Torben trok nog eens aan de sigaret, waarna hij het stompje op de rails gooide. Hij gloeide een paar seconden en vervaagde. De stationsklok gaf vijf voor twaalf aan. Een ijskoude wind waaide over het verlaten perron. De geur van sneeuw hing in de lucht. De eerste vlokken dwarrelden spookachtig in het neonlicht van de lantaarns. Torben bevroor. De kou kroop langs zijn broekspijpen en jasmouwen en bracht de horrorfoto's met zich mee.
Het waren de foto's van die nacht bijna een jaar geleden. Hier had hij ook op het perron gestaan en op de laatste trein gewacht. Hij reed op tijd binnen, stopte en liet de passagiers niet uitstappen. Door een technisch defect bleven de deuren op slot. Achter de trein verschenen de lichten van een goederentrein. Hij raasde zonder remmen de laatste wagon in. Torben kreunde. Hij liet zijn hoofd zakken en streek met zijn rechterhand over zijn ogen. De kracht van deze wrede beelden overviel hem steeds weer, hier op de plaats van de gebeurtenissen, maar ook in de slapeloze nachten en op de sprakeloze dagen. Niemand om tegen te praten.
"Nee, nee, nee, nee." klopte zijn slapen hard bij elke hartslag. Hij ging de trap af en stak de verlichte stationshal over. Een paar punkers beschermden zich tegen de kou. Lege bier- en schnappsflesjes getuigden van een eetbui.
"Haast u een Euro," slurpte een van de in het zwart geklede jongeren.
Hij negeerde hem en stapte het gebouw uit.
De wind was gaan liggen. De sneeuw druppelde in dikke vlokken op de huizen, de straten, de voertuigen en de weinige mensen op de weg.
Torben haalde zijn schouders op toen hij een aanraking met zijn elleboog voelde. Kwam de jongen achter hem aan?
"Stil, je krijgt geen stuiver van me!"
"Ik wil geen euro," zei een vrouwenstem van achteren.
"Inga!" Torben draaide zich om. "Jij? Hoe ben je hier gekomen?"
De onverwachte aanwezigheid van zijn vrouw maakte hem kwaad. Hij wilde met rust gelaten worden. Van hen allemaal.
"Ik was op zoek naar jou."
"Jou? Wat wil je van me?"
"Ik wil dat we weer praten."
"Laat me gaan. Ik wil met niemand praten. Helemaal niet met jou."
"Waarom niet?"
"Waarom niet?" Schreeuwde hij. "Is dat wat je vraagt? Omdat je het jezelf zo gemakkelijk maakt."
Inga deinsde terug, richtte zich op, wilde antwoorden, vond geen woorden. Torben keek hen aan, wendde zich af en vertrok. Hij kon niet verdragen dat zijn vrouw het verlies van haar dochter nog veel meer had weggestopt en dat haar leven nog lang doorleefde alsof er niets gebeurd was. Voor hem was dit het ondenkbare - voor alle tijden. Hij versnelde zijn passen. Inga volgde hem.
"Torben!" Ze schreeuwde zijn naam, greep opnieuw zijn mouw, hield hem vast, trok hem terug, zodat hij struikelde, een paar passen rondtuimelde en vlak voor haar tot stilstand kwam. Hun ogen ontmoetten elkaar. Zijn verdriet, woede en pijn keken in een spiegel vol tranen.
Was dat Inga? De vrouw die de afgelopen maanden in elke situatie kracht had getoond en nooit zwakte had getoond? Zijn ijzeren omhulsel van verdriet en pijn werd gescheurd.
"Inga," stamelde hij, "huil je?
Hij trok haar aan. Beiden hadden dikke tranen over hun wangen lopen. Een huilbui schudde haar door elkaar. Terwijl hij wegdommelde, voelde Torben door de dikke donsjas heen hoe mager en benig Inga was geworden, hoe ze trilde, hoe ze tegen hem aankroop - en hoe hij verlangde naar haar nabijheid, die hij zo lang had afgeweerd. Hij kuste haar, proefde het zout van de tranen en de sneeuwvlokken op haar gezicht.
"Laten we naar huis gaan," zei hij. Een ongerepte, heldere deken van sneeuw lag op het donkere pad. Samen maakten ze het eerste spoor en liepen hand in hand naar de nieuwe dag.
Impressum Privacy Afbeeldingen: www.pixabay.com