FAKE NEWS (kort verhaal)

"Bisschop en Gravin?" Hij rekte zijn rug. Veel te lang had hij naar de monitor gestaard.

Zij was het met hem eens. "Wie begint?"

"Dames eerst! Maar slechts dertig minuten, geen toegift."

"En uit! Kom niet terug zonder koffie."

Harry Becker was het oudste "konijntje in de stal" van de cultuurafdeling van een gerespecteerd weekblad. Afwisselend met zijn collega Simone Niemeyer had hij de leiding over de rubriek "En niets dan de waarheid", ook wel bekend als "Moeder van alle nepnieuws". In een uur tijd zouden de collega's beslissen, en weldra ook de lezers, wie deze keer met de neus vooraan stond met zijn huiveringwekkende geschiedenis. Een ijzeren regel was dat de auteur het kort moest houden. Geen overbodig woord. Een standaard bleef het "kortste korte verhaal aller tijden", dat voortkwam uit een internationale wedstrijd. Alle deelnemers moesten voldoen aan drie voorwaarden voor het verhaal: Het moest in deftige kringen spelen en iets religieus en iets erotisch bevatten. De begiftigde eerste prijs ging naar de schrijver van een verhaal dat uit één enkele zin bestond: "Mijn God, bisschop," zei de gravin, "haal uw hand van mijn knie.

Toen Simone alleen was, sloeg zij met gesloten ogen haar lievelingsboek "Grondbeginselen en Technieken van de Schrijverskunst" open in het voorste derde deel. Zij opende haar ogen. Het eerste woord op de bladzijde was "Ibsen". De donkere dramaturg van het Noorden had haar tijdens haar studie al geërgerd. Geen goed begin voor een vrolijk verhaal. Dus tikte ze "Ibsen" in de zoekmachine en vond "Ibbenbueren" als een andere suggestie. De volkshogeschool van het dorp promootte een magische avond met "Merlijn, de meester van de illusies". Niet slecht, dacht ze en keek op de klok.

Een half uur later bracht Harry twee kopjes latte naar de werkplek van de collega. Simone stond op en gaf Harry haar plaats, zodat hij het verse werk kon bewonderen.

Merlijn, de meester van de illusies in Ibbenbueren, had de truc met de duif in de cilinder laten zien. Hij baseert het bedrog op de perfecte afleiding van het publiek op het beslissende moment. Het moet verborgen blijven dat een duif verborgen blijft in een zwarte zak die de meester voordien aan de achterkant van de tafel vastmaakt, onzichtbaar tegen de zwarte achtergrond. De goochelaar tilt zijn cilinder op en toont dat die leeg is. Het vergt oefening en vaardigheid om het duifje met een vloeiende beweging uit de zak en in de hoed te bewegen voordat de goochelaar het weer opzet. Elk kind kent de rest. De goochelaar tilt de hoed weer op, en een levende duif fladdert door de zaal.

De mensen van het dorp kenden een gepensioneerde en altijd geïrriteerde biologieleraar als een militante dierenbeschermer. Het irriteerde hem dat hij helemaal links op de eerste rij moest zitten. Het ontging hem dan ook niet hoe de truc werkte - zo eenvoudig en banaal, en zo kwellend voor de opgesloten duif! In de weken die volgden liet hij het niet na om de ongedekte goochelaar aan de schandpaal te nagelen - en met hem alle goochelaars die duiven of konijnen uit hun hoed toveren. Het publiek reageerde met protest. "Bevrijd de duif!" werd een gevierde slogan.

Een onderzoeksjournalist deed onderzoek naar het schandaal en ontdekte dat een goochelaar in Sonthofen niet meer met een levend dier werkte, maar met een heuse imitatie van polyethyleen. De journalist onthulde de bouwtekeningen van de drone, die de kunstvogel aan zijn bevrijdende vlucht hielp. Hij had echter niet verwacht dat hem zoveel rauw verbaal geweld zou overkomen. Er waren zelfs doodsbedreigingen bij. De les deed hem veel pijn: Niet alleen biologieleraren, maar ook goochelaars waren strijdlustig en gemakkelijk op te winden. Tovertrucs verraden. Dat kon helemaal niet.

"Is het plot in orde?", vroeg Simone.

"Je kunt er wel iets van maken, maar de clou ontbreekt nog."

Ze glimlachte. "Ik heb al vijf ideeën, het ene al beter dan het andere.

Harry wist dat dat waar was. Hij knikte naar de deur. "Nu is het mijn beurt."

Tijdens het zoeken had hij zijn ogen gesloten en "Constanze Mozart" gevonden, de vrouw van de onsterfelijke componist. Het "Meer van Konstanz" van de zoekmachine beviel hem beter. Op YouTube vond hij een wazige videoclip. Drie jongens probeerden over het water te lopen, naar het prominente voorbeeld. Een paar doorzichtige plastic dozen dreven op de zee - met de opening naar beneden gedraaid, zodat de lucht zich in de holtes ophoopte. Goed in theorie, ongeschikt in de praktijk. De voorstelling viel in het water. Geen kijkcijferhit op YouTube, maar een goed sjabloon voor Harry.

In zijn verhaal vielen de jongens niet in het water, maar balanceerden ze op de dozen tot ze een opdoemende muur van mist opslokten. De wereld zag de jongens nooit meer terug.

Drie toeschouwers waren getuige van de gebeurtenis. Zij beeldden het uit. Een oude dame in een rolstoel zwoer dat zij in de mist de omtrekken van drie zeilen had gezien, misschien van een driemastbark. Het schip was verdwenen uit de gladde zee toen de mist optrok. Het nichtje van de oude dame, die haar rolstoel voortduwde, herinnerde zich dat zij in de nevel oscillerende lichten in verschillende kleuren had gezien. Zij had iets soortgelijks gezien in de serie "Spaceship Enterprise". Een jongeman meldde dat er behalve mist niets te zien was, noch zeilen, noch lichten. Maar hij had ook een interessante theorie. "Cui bono" vroeg hij. Wie heeft de jongens ontvoerd en er het meest van geprofiteerd? Misschien waren het begaafde hackers met waardevolle ervaring in de cyberoorlog. Het interesseerde welke bevriende of oppositionele geheime dienst in hun algoritmen,

Simone las het verhaal. "Je hebt nog steeds geen clou."

"Dat kan ik aan de lezer overlaten, niet?"

"Geen sprake van," protesteerde ze, "iedereen voelt zich in de steek gelaten. Er moet nog een vuurpijl zijn. Een grap, misschien? Iets dat goed samengaat met water gaan halen?"

Harry dacht hard na.

"Wat denk je: Een ijdele politicus, wiens zelfoverschatting legendarisch was, dankte God dat hij hem begiftigd had met zoveel ongekende talenten - behalve één die hij nog niet had: hij kon niet over water lopen. God was genadig, willigde het verzoek in, en de leider kon voortaan op de golven lopen. Twee vissers, die de politicus uit de media kenden maar hem niet mochten, keken fronsend naar het schouwspel. De een zei tegen de ander: Zie je wel, hij kan niet eens zwemmen!"

Simone glimlachte. "Waarom hebben we het altijd over de moeder van alle nepnieuws? ijdele overmoed - dat is een mannelijk privilege."

Impressum       Privacy     Afbeeldingen: www.pixabay.com