Hallo oma (kort verhaal)

"Hallo oma, ik wilde weer even contact opnemen. Hoe gaat het met je?"

"Hetzelfde als altijd. En met jou, Grete?"

"Goed."

"Hoe bedoel je: goed? Je klinkt zo grappig."

"Niet echt goed. Eigenlijk is de duivel met me aan de hand."

"Dat dacht ik al. Vooruit, vertel!"

En zo kreeg Grete Hansen al haar verdriet van zich af. Uiteindelijk probeerde ze haar tranen niet langer te bedwingen.

Soms moest ze wat langer doorgaan, zodat haar oma haar beter kon begrijpen. Sinds Grete vier jaar oud was, na het ongeluk van haar ouders, waren haar grootouders haar steun, toeverlaat en troost geworden. Haar grootvader had tien jaar geleden zijn strijd tegen longkanker verloren. Daarna waren alleen haar oma en zij nog haar familie.

"Inke was er gisteren," zei Grete.

"Is ze nog steeds je beste vriendin?"

"Ja, en helaas mijn enige. Ze vertelde me over Klaus. Hij dook ineens op bij haar sportschool."

"Wat wilde hij daar?"

"Hij wilde waarschijnlijk weten of ik hem vergeven had."

"Heb je dat?"

"Nee, natuurlijk niet! Zoiets kun je niet vergeven."

"Zelfs niet na vijf jaar?"

"Zelfs niet na honderd jaar. Hij is weggelopen. We hebben zo lang goed samengeleefd, alsof we getrouwd waren. En dan vertelt hij me bij het ontbijt, zonder enige waarschuwing, dat hij weer verliefd is geworden en dat het voor hem als een magisch toeval is, een of andere goedkope onzin."

"Hoe reageerde je daarop?"

"Ik denk niet dat je dat wilt weten. Zoiets als: 'Rot op, nu meteen, en laat je gezicht nooit meer in mijn huis zien! Het servies bleef intact, ik had het nog steeds nodig."

"En nu? Woont hij nog steeds samen met die andere vrouw?"

"Inke zei dat hij al heel lang vrijgezel was. Hij had naar me geïnformeerd en gezegd hoeveel spijt hij van alles had. Hij zou me altijd helpen als ik in de problemen zat. Zonder er iets voor terug te verwachten."

"Dat klinkt goed, nietwaar?"

"Je kent Klaus niet. Hij zegt dat soort dingen altijd met een bijbedoeling. En nu denkt hij waarschijnlijk dat hij me terug kan kopen, gewoon een hoop bankbiljetten op de keukentafel gooien en we gaan verder waar we jaren geleden gebleven waren."

"Is dat wat hij zei dat hij wilde?"

"Niet zo direct, maar Inke had het gevoel dat hij nog steeds van me hield."

"Is dat belangrijk voor je?"

"In hemelsnaam niet! Toen hij nog met die griet samenwoonde, was het niet eens een issue voor hem. En nu herinnert hij zich mij ineens en is hij helemaal verliefd. Dat maakt me kwaad."

"Ik vond Klaus eigenlijk best aardig," zegt oma. "Hij maakte me altijd aan het lachen."

"Ik ook, maar dat is eeuwen geleden. Ik heb het gehad met Klaus. Hij is de laatste persoon op deze planeet die ik om hulp zou vragen in tijden van nood."

"Dat begrijp ik. Je hebt mij nog steeds om je te helpen in tijden van nood, mijn kind. En je beroep."

"Dat wilde ik je net vertellen. Ik ben blut."

"Dat kan niet waar zijn, je bent jong, slim en succesvol. Vertel eens, waarom ben je blut?"

"Nou, ik ben jong, dat klopt. En dat is mijn nadeel in deze business. Ik ben een webdesigner, een soort grafisch ontwerper die op het internet werkt. Weet je dat nog?"

"Ja, dat weet ik nog. En nu heb je problemen?"

"Mijn probleem is eigenlijk mijn leeftijd. Ik ben nieuw in het vak en krijg alleen werk als een klant het bijzonder goedkoop wil. En dus wordt er regelmatig misbruik van me gemaakt en ga ik steeds minder goed met mijn geld om."

Oma wilde weten of dat voor iedereen in haar beroep gold.

"Ja, iedereen die begint heeft dat probleem. De markt is fel concurrerend. Degenen die al een tijdje in het vak zitten, hebben een goed netwerk en willen hun deel van de taart met niemand delen. Het duurt jaren om je eigen netwerk op te bouwen. Die tijd heb ik niet meer. Vandaag ben ik mijn laatste klant kwijtgeraakt. Hij zegt dat ik te langzaam werk. Ik ben klaar, over en uit."

"Zeg dat nooit, mijn kind. Je hebt het prachtige huis dat ik je heb nagelaten. Trouwens, ik heb aandelen voor je gekocht als onderpand, ze zijn nu veel meer waard dan toen. Ik kan ze op elk moment voor je verzilveren."

"Laat maar, oma, dat is lief van je, maar je hebt al genoeg voor me gedaan. Ik ben vandaag naar mijn bank gegaan voor een lening."

"Waarom zou je dat doen? Ik geef je alles zonder rente en je hoeft het niet eens terug te betalen. Ik begrijp niet waarom je naar de bank bent gegaan."

"Het maakt niet meer uit, ze hebben de lening geweigerd en willen het huis niet als onderpand accepteren."

"Hoe kan dat nou? Zo'n huis met een rieten dak is een juweeltje. Ook al wordt het een beetje oud."

"Een beetje lang in de tand. Die bankadviseur noemde het zelfs een vervallen gebouw. Hij gaf me een lange lezing. Over monumentenzorg, complexe materiaalconstructies, dure bouwbedrijven, kostbare materiaalinkoop. Ik luisterde niet eens meer. Aan het eind schudde hij verdrietig zijn hoofd."

"Dat is erg. Maar maak je geen zorgen, mijn kind. Het wordt al laat. Ga nu slapen en morgen verkopen we mijn aandelen. Je zult versteld staan dat er uiteindelijk zelfs veel overblijft."

"Dank je, oma, je bent lief."

"Jij ook, mijn schat. Welterusten!"

Toen Grete alleen achterbleef in haar slaapkamer, stortte ze zich op het bed. Ze schreeuwde haar pijn, haar eenzaamheid en haar diepe wanhoop uit haar ziel. Ze had alle hoop verloren.

De volgende ochtend belde ze Klaus. Hij had nog steeds het nummer dat ze kende en zijn stem was tenminste niet verouderd.

Hij leek blij met het telefoontje en stelde voor om samen ergens in de stad koffie te drinken, het liefst vanmiddag.

Ze stemde zonder nadenken in. Ze moest wel gek zijn.

Klaus wilde iets kwijt.

"Ik vind het niet erg dat ik al vijf jaar op het graf van je grootouders pas. Maar je was erg op je oma gesteld. Waarom breng je haar niet gewoon een bezoekje?"

"Ik haat graven en herinner oma liever zoals ik haar kende. Ik praat al vijf jaar met een geest en ik krijg altijd antwoord op mijn vragen."

Ze was nerveus toen ze Klaus ontmoette in een gezellig café in het centrum van de stad. Ze voelde zich onder druk gezet door haar financiële situatie, maar ze wilde zeker niet afhankelijk van hem zijn. Toen Klaus haar blik beantwoordde, meende ze te herkennen dat hij oprecht was. De jaren van scheiding en pijn waren duidelijk van zijn gezicht af te lezen en ze kon voelen hoeveel spijt hij had van wat er was gebeurd.

"Grete, ik begrijp zo goed dat je nog steeds pijn hebt," begon Klaus rustig. "Maar laat het me alsjeblieft uitleggen. Ik heb er veel spijt van dat ik toen ben weggegaan. Ik was jong en onervaren, en ik heb een grote fout gemaakt."

Grete keek in haar kopje en vocht tegen de tranen. De herinneringen deden nog steeds pijn en ze kon de pijn niet loslaten. Maar ze voelde dat Klaus anders was, volwassener en serieuzer.

"Klaus, je hebt me verlaten zonder het me te vertellen en zonder met me te praten. Je hebt mijn vertrouwen geschonden en mijn hart gebroken," antwoordde ze zachtjes. "Ik kan gewoon niet vergeten hoe verschrikkelijk dat toen voor me was."

Klaus legde zijn hand zachtjes op de hare en keek haar aan. "Grete, ik verwijt je niet dat je nog niet over het verleden heen bent. Hoe zou ik dat kunnen? Maar ik wil er zijn en de gunst terugbetalen. Niet alleen financieel, maar ook met mijn gevoelens."

Grete voelde haar onzekerheid groeien. Ze had zo hard gewerkt om onafhankelijk te zijn en alles alleen te doen. Maar ze was ook moe, en het verlies van haar laatste baan had haar wanhopig gemaakt.

Ze haalde diep adem en besloot dat het nu tijd was om het heft in eigen handen te nemen. "Klaus, ik waardeer je aanbod echt. Maar ik kan het niet aannemen. Ik wil zelf leren hoe ik mijn financiële situatie kan verbeteren. Ik ga nog harder werken om mijn webdesign bedrijf succesvol te maken. Ik ga het maken."

Klaus glimlachte en knikte instemmend. "Ik respecteer je beslissing, Grete. Als er iets is wat ik kan doen om je te steunen, laat het me weten. Ik zal er altijd voor je zijn. Maar je bent een sterke en getalenteerde vrouw en ik weet dat je het gaat redden."

Grete voelde een golf van opluchting. Ze had eindelijk de moed gevonden om uit haar comfortzone te stappen en haar lot in eigen handen te nemen. Ze wist dat de weg moeilijk zou zijn, maar ze zou niet opgeven.

In de weken en maanden die volgden, werkte Grete hard om haar netwerk uit te breiden en haar webdesignbedrijf meer bekendheid te geven. Ze accepteerde elke baan die haar werd aangeboden en investeerde haar tijd en energie in haar bedrijfje. Het duurde lang voordat haar inspanningen vruchten afwierpen.

Geleidelijk aan begon Grete's financiële situatie te verbeteren. Haar klanten waren tevreden over haar werk en raadden haar aan bij anderen. Grete had weer vertrouwen in zichzelf gekregen.

Op een dag zat ze in haar gerenoveerde kantoor aan huis en keek naar de cijfers op haar scherm. Ze was erin geslaagd om haar schulden te verminderen en een klein buffer voor de toekomst te sparen.

Ze praatte nog steeds met haar oma. Ook met Inka en Klaus natuurlijk, met wie ze bevriend was. Vandaag wilde oma weten of ze haar hele leven single wilde blijven. "Ik weet het echt niet. Welk advies zou je me geven?"

"Laat de tijd en je hart beslissen. Let daar op!"

Impressum       Privacy     Afbeeldingen: www.pixabay.com