Nu of nooit! (kort verhaal)

"Erwin, heb je de zwembroek ook ingepakt?"
"Erna, zoals altijd, de blauwe. En de zonnebrandolie en het badlaken en de strandsandalen ook," roept Erwin Krüger vanuit de slaapkamer naar zijn vrouw. Hij sluit de nieuwe zwarte koffer en zet hem vanaf de rand van het bed op het witte tapijt.

"Erwin, je moet opschieten. De taxi komt er zo aan," klinkt de stem van mevrouw Krüger die uit de keuken schalt.
Hij antwoordt niet en zucht terwijl hij zichzelf in de spiegel bekijkt. "Erwin, wie ben jij?" mompelt hij, terwijl hij de sporen bekijkt die bijna zeven decennia leven op zijn gezicht hebben achtergelaten, over zijn gladgeschoren, gerimpelde kin strijkt en zijn haar bekijkt terwijl het lichter wordt. De grijsharige krullen laten zich nog steeds niet temmen. "Als ik dat wist," antwoordt zijn spiegelbeeld, terwijl hij zijn voorhoofd fronst.
Frau Krüger stapt de slaapkamer binnen.
Ze houdt hem een stoffen tas voor: "Voor onderweg.
"Dank u. Erwin draait zich weg van de spiegel en pakt de tas. Hij weet al wat er in zit: een dubbelgesneden pompernikkel met kaas, een broodje beboterde ham, een appel, een Capri sun sinaasappel en twee verfrissende tissues voor onderweg. Alles, zoals gewoonlijk, voor de twintigste keer dit jaar. Onder de kerstboom lag weer het ticket voor de tiendaagse vlucht naar Mallorca. Elk jaar ontmoet hij daar twee oude vrienden uit zijn studietijd. Overdag duiken ze de zee in en 's avonds aan de bar van het hotel.
Maar dit jaar zou niets worden zoals altijd. "Erwin, wat is er met je aan de hand" had hij zich afgevraagd tijdens zijn dagelijkse middagwandeling. Hij miste de vertrouwde voorpret van de reis. "Man, denk er eens over na," kietelde het in hem. "Alles loopt zoals altijd. Elke minuut lijkt voorgeprogrammeerd. En zelfs op Mallorca weet je al wat er wanneer en hoe gaat gebeuren. Is dat het leven? Tik-tik, tik-tik, tik-tik..."? Hij schrok en keek om zich heen. Registers grijze lucht, schone trottoirs, goed onderhouden voortuinen, geen beweging waarneembaar, zelfs niet de wind die door de bomen en struiken waaide. Alles leek stil te staan. Alleen de levensklok in hem tikte.

De oude gele telefooncel ving zijn blik. Jarenlang hadden ze die geïntegreerd in het straatbeeld op de hoek. Maar op die dag viel ze hem op, omdat er nu eens iemand gebarend een telefoongesprek voerde. Dat de telefoon het überhaupt nog deed! Hij duwde flarden van woorden naar buiten. "Het weer is geweldig... Er zijn hier palmbomen, heel veel zelfs"...
Palmbomen? Prachtig weer? Waar? De onbekende beller heeft zich zojuist een alibi verschaft! Hij luisterde niet meer. Dat was het dan: uitbreken, gewoon uit de sleur breken, zich met iets anders bemoeien, ergens heen reizen, iets doen wat niemand van hem verwachtte. De keurige, verzorgde, betrouwbare, intussen gepensioneerde ambtenaar. Hij voelde zich als Erwin aan de schoolbank. "Ze noemden hem de "nerd". Hij had vaak een hekel aan zijn deugdzame gedrag - en toch vond hij niet de moed om er tegenin te gaan. Tot op dit moment was hij nog nooit uit de rol van brave leerling gestapt.
"Erwin, nu of nooit," herinnerde hij zichzelf.
De volgende dag vertelde hij zijn vrienden onder een voorwendsel de waarheid. Dat was gemakkelijker dan hij had gedacht. Nu bereidde hij zich voor op een reis alleen naar Berlijn. De wat, stad van zijn jeugd, die hem afstootte en aantrok, was vreemd geworden en toch vertrouwd gebleven. Hij vertelde zijn vrouw geen woord over zijn plannen, want hij wilde alles doen wat hij dacht dat zij van hem zou verwachten.
De telefooncel werd zijn geheime bondgenoot. Van daaruit huurde hij een kamer in een klein hotel op Prenzlauer Berg, belde een oude vriend, was blij met diens uitnodiging, maakte een afspraak met hem en bestelde kaartjes voor een cabaretavond in de Distel. Dat was genoeg van een vast programma. De rest van de tijd zou hij zich gewoon laten drijven - en op ontdekkingsreis gaan.
Erwin Krüger is nu op weg naar het station. In zijn hand voelt hij het gewicht van de nieuwe koffer, gepakt voor Mallorca, en in zijn hele lichaam het opwindende gevoel van een brave jongeling die uitbreekt. Hij aarzelt een ogenblik bij het loket. "Erwin, niet knijpen", moedigt hij zichzelf aan en eist met ferme stem een ticket naar Berlijn. Toen hij op de ICE stapte, hoopte hij dat daar ook telefooncellen zouden zijn. Die heeft hij nodig om verslag uit te brengen over palmbomen, stranden en heerlijk badweer.

Impressum       Privacy     Afbeeldingen: www.pixabay.com