Restaurant Palmyra (kort verhaal)

Met snelle passen had Wolfgang het winterse kuurpark van Bad Homburg doorkruist. Nu had hij het ijskoud en verlangde naar warmte, kaarslicht en de geur van mediterrane kruiden en specerijen. Hij sjokte door de smeltsneeuw van zijn laarzen toen hij voor de groen gelambriseerde ingangsdeur van het restaurant "Palmyra" stond. Door een kier in het gordijn viel een flauw lichtschijnsel naar buiten. Hij hoorde gedempte stemmen en gekletter van borden.

"Kom dichterbij, mijn vriend," groette Thomas, de waard, hem en sloot de deur achter hem. "Je bent onze enige gast vandaag. Sabine verheugt zich er ook op u te zien."

"Dat klopt," stemde zijn vrouw met hem in. "Trek je jas uit en maak het je gemakkelijk! Je bent net op tijd. Een beetje vreugde zal ons vandaag goed doen."

Esat verscheen uit de keuken, een zilveren dienblad met heerlijk geurende hors d'oeuvres in evenwicht houdend. Hij haalde zijn schouders op. "Ik spreek niet goed Duits, weet je. Te moeilijk."

"Nee," protesteerde Wolfgang. "Je wordt elke keer beter. Wat leuk om je weer te zien!"

De jonge kok zette het dienblad neer op de bijzettafel en wees naar het eten. "Muhamara, een paprikapasta met walnoten, en warak inab, gevulde wijnbladeren. Zo begonnen we de maaltijd altijd. In Damascus, voor de oorlog."

"Geniet ervan!" drong Sabine met een bezette stem aan. In plaats van naar haar mes en vork te grijpen, blies ze in haar zakdoek. "Neemt u mij niet kwalijk!"

Wolfgang keek haar aan. "Je hoeft je niet te verontschuldigen. Gaat het zo slecht met je?"

De gastheer nam het gesprek over. "Ja, het is erger dan slecht. Zes weken geleden hoopten we nog op een oplossing, weet je nog? Maar nu blijven onze schulden maar groeien. De zaken gaan slecht, ook voor andere restaurants. De eigenaar wil renoveren. Hij bood ons een nieuw huurcontract aan, maar dat moesten we afslaan. Veel te duur voor ons. We geven het op, rond de jaarwisseling is het afgelopen."

"Ik zag dit aankomen. Willen jullie hier blijven?"

"We zouden wel willen," kwam Sabine tussenbeide, "maar we kunnen ons niet meer alles rond Frankfurt veroorloven. We hebben gekeken naar een tweekamerflat in de wijk Vogelsberg. Dat zou kunnen werken."

Esat verscheen met een fles dieprode Syrah uit Bargylus, presenteerde het etiket en liet de gastheer proeven. "Ja, die is lekker!"

Toen de kok weer verdwenen was, pakte Sabine de draad weer op. "Wij vragen ons ook af wat er van Esat zal worden. Hij is hier vier jaar geleden aangekomen, helemaal alleen. Hij heeft al lang niets meer van zijn familie thuis gehoord, zal het moeilijk hebben om een nieuwe baan te vinden."

De Syrische kok zat nu aan tafel, en de vier genoten met goede eetlust van elk nieuw gerecht. Toen Esat de falafel in lamssaus tevoorschijn haalde, gevolgd door zeebaars in sesam- en limoensaus, en eindigde met een keur aan exquise desserts en een sterk ruikende mokka, besmette zijn enthousiasme iedereen. Zonder het zelf te merken, legde hij de gerechten uit in zijn moedertaal en iedereen begreep wat het betekende.

Nu domineerden andere onderwerpen het gesprek. De kostbare wijn hielp de tongen los te maken. Tenslotte vroeg Wolfgang wat hem de laatste jaren bij elke ontmoeting zo vaak had beziggehouden.

"Zeg eens, Thomas, hoe is het met je gezondheid?"

"Heel goed!" antwoordde de gastheer.

Sabine raakte zijn onderarm aan. "Laat maar, Wolfgang kan het weten, nietwaar? Mijn man is niet in orde. Sinds het ongeluk heeft hij moeite met ademen. Dat duurt nu al vijf jaar. Hij mist een long. Daarom kan hij niet meer in de keuken werken, alleen nog maar in de bediening en de facturering."

Wolfgang aarzelde. "Mag ik u nog één vraag stellen?"

"Ga je gang!" moedigde de waard hem aan.

"Dat van het ongeluk. Ik weet dat je er niet over praat. Maar ik vraag me al heel lang af wat er toen gebeurd is. Was het een verkeersongeluk? Ik vraag het als je vriend, niet uit nieuwsgierigheid."

Na een lange stilte, kwam Sabine met het volledige verhaal.

"Het was geen verkeersongeval, en het stond in vele kranten. Mijn man is mijn held, dapper, aardig en idioot. Hij heeft het leven van de jongen gered en ervoor betaald."

Wat er toen gebeurde is nu aan het licht gekomen. De aanval van vijf jonge mannen op het centraal station van Frankfurt. Zonder aanleiding, uit zucht naar naakt geweld. De zeventienjarige jongen op de grond met zijn gezicht onder het bloed. De schoppen met de springlaars gericht op het hoofd van de jongen. En dan Thomas tussendoor, met een schrille kreet. Die op de eerste die hij te pakken kreeg afging en zijn knie tussen diens benen ramde. Toen de anderen, die Thomas aanvielen, sloegen hem keer op keer tot hij het bewustzijn verloor. De aanvallers vluchtten toen de eerste politiesirene klonk. Ze hebben nooit een van de daders gepakt.

Wolfgang liet de woorden op zich inwerken. Toen wilde hij weten of de jongen of zijn familie de redders ooit hadden bedankt.

"Die hebben ze bedankt, ja," antwoordde Sabine. "Ze schreven een ontroerende brief en stelden een ontmoeting voor, maar dat wilden we niet. Mijn man was er doodsbang voor. Tot op de dag van vandaag wil hij niet aan de gruwelijke daad herinnerd worden. Nee, we kennen de mensen niet."

Wolfgang voelde dat de drie nu alleen wilden zijn. Met hartelijke woorden bedankte hij hen voor de heerlijke maaltijd. Bij wijze van afscheid haalde hij een brief uit de binnenzak van zijn jas en legde die op de eettafel. "Is van mijn vrouw. Ze doet je de groeten."

Een half uur later hadden ze het restaurant opgeruimd en borden, glazen en borden afgewassen. Sabine ontdekte de brief en scheurde de envelop open.

Toen ze de paar regels las, vervaagden de woorden voor haar vermoeide ogen, die zich met tranen vulden. Haar lichaam kwam tot rust. Ze voelde de lange maanden van spanning en zorgen oplossen.

De brief was kort.

"Het gaat goed met ons bedrijf, en elk jaar hebben we meer voor u kunnen sparen. Gisteren hebben we met je eigenaar gesproken en alles geregeld. Maak je geen zorgen meer, je houdt het restaurant. Onze zoon Sebastian staat te popelen om de man te ontmoeten die vijf jaar geleden zijn leven redde op het Centraal Station in Frankfurt. We zullen je nooit vergeten. Vrolijk kerstfeest voor jullie allemaal!"

Impressum       Privacy     Afbeeldingen: www.pixabay.com