Het geheim (kort verhaal)

Felix struikelde van de ene voet naar de andere. Hij hoorde het motorgeluid van de schoolbus achter de bocht. Nu reed hij de rustplaats in en stopte vlak naast hem. De deur ging open. "Hallo Felix, wilt u verder gaan? Hannes, de buschauffeur, glimlachte naar hem.

Felix trippelde van de ene voet op de andere. Hij hoorde het motorgeluid van de schoolbus achter de bocht. Die reed nu de rustplaats binnen en stopte vlak naast hem. De deur ging open. "Hallo Felix, wil je instappen?" Hannes, de buschauffeur, glimlachte naar hem.

"Hallo Hannes, ja. Ik heb al op je gewacht."

Hij stapte in en ging op de passagiersstoel zitten die Hannes voor hem naar achteren had geklapt. Iedereen noemde de buschauffeur "Hannes". Ook de volwassenen in het dorp. Hij was misschien achter in de dertig, slank, bijna slungelachtig, en zag er jeugdig uit in zijn heldere poloshirt en blauwe spijkerbroek. Zijn donkerblauwe pet zat op zijn hoofd alsof hij er op gegroeid was. Sinds de kleine dorpsschool in Hinterhausen tien jaar geleden gesloten was, bracht hij de kinderen naar de school in Neustadt. Iedereen kende hem, niemand sprak over hem. Hij groette vriendelijk, kwam altijd, vertrok op tijd en begreep dat zelfs de meest levendige kinderen tijdens de busrit op hun plaats bleven zitten.

Felix was stiller dan de meeste andere leerlingen, zat altijd in de eerste rij rechts, zonder bankbuurman, leek een buitenstaander in de menigte van lachende en brabbelende kinderen, hoewel hij ook afkomstig was uit een van de oude boerenfamilies, die hun leven en mogelijk van buitenaf afsloten in de huizen en op de binnenplaatsen met de dichte gordijnen voor de kleine ramen en gesloten poorten, die op zondag altijd de binnenplaats schoonveegden en de opgeruimde woonkamer alleen openden voor wie binnenkwam.

Maar Felix viel op ondanks zijn afzondering. "De dorpsjongens noemden hem Vuurkop vanwege zijn rode haar en de wervels op zijn hoofd, die het toch al borstelige haar door elkaar naar boven staken.

"Waar hij ze kon vinden," vroegen de dorpelingen zich achter hun handen af. Zijn moeder droeg een dikke donkerblonde haarknoop. Daarmee probeerde ze haar krullen te temmen. Maar dat lukte alleen maar. Het haar van zijn vader groeide intussen uit. Niemand in de familie en in het dorp had rood haar en ook nog zo gekruld.

Alleen Felix ging naar de derde klas van Hinterhausen. Op donderdag eindigden zijn lessen een uur eerder dan die van de anderen. Hij bracht het wachtuurtje niet in de salon door, maar rende naar de bushalte en hoopte dat Hannes eerder zou komen. Omdat hij hem aardig vond en graag naar hem luisterde als hij vertelde over zijn reizen naar Noorwegen, bijvoorbeeld. In de zomervakantie reed Hannes groepen met deelnemers tot ver buiten Neustadt en omstreken. Hannes raaskalde over de fjorden en de donderende watervallen, zodat Felix volgend jaar al met hem mee zou willen gaan.

Vandaag leek Felix na te denken. Hij vroeg: "Hannes, is het waar dat Noorwegen zo geweldig is?"

"Zeker, waarom niet?"

Felix drong zich op en keek naar beneden.

"Hannes, is Noorwegen soms triest?"

"Ja, soms als er regen valt. Dan zijn de druppels als tranen en is alles donker en somber. Bedoel je dat?" Hannes keek Felix aan. Het antwoord bevredigde hem niet. "Neen, dat bedoel ik niet. Ik bedoel, maakt Noorwegen je verdrietig?"

"Waarom?"

Felix keek Hannes aan. "Hannes, ben jij mijn vriend?

"Ja", antwoordde de buschauffeur.

"Als ik je een geheim vertel, vertel je dat dan aan niemand in de wereld?"

"Dat zal ik je niet vertellen. Groot woord van eer. Hannes stak zijn rechterhand uit ter bevestiging en tikte met zijn linker op zijn pet.

"Hannes, gisteren vertelde ik mijn moeder over Noorwegen en vroeg haar of we daarheen konden gaan. Ik heb haar gezegd dat ik in de zomervakantie graag met jou in de bus zou gaan, omdat jij er zo veel van weet." Felix haperde, keek naar zijn handen en knoopte zijn vingers in elkaar voor hij verder ging. Hannes luisterde.

"Toen vertelde ze me dat ze tien jaar geleden in Noorwegen was geweest, maar dat ik er met niemand over kon praten, zelfs niet met jou, en dat die reis haar hele leven had veranderd. Waarom dan, vroeg ik haar. Toen nam ze me in haar armen. Maar ik merkte toch dat ze huilde. Daarna was mijn haar nat," perste Felix de volgende zinnen eruit. Hij slikte. Hij had een dikke brok in zijn keel. Hij streek zich over de rode haren draaikolk, omdat hij wilde controleren of het nog nat was en keek naar Hannes. "Waarom hou je je pet vast?

'Soms, Felix, hou je goed vast.

Hannes leek ook bedroefd, maar glimlachte toch naar hem: "We praten volgende week wel over Noorwegen. Kijk, de andere kinderen komen al."

Toen Hannes thuis zijn pet aan het haakje naast de spiegel hing, keek hij erin. Een rode haren wervel scheen hem toe.

Impressum       Privacy     Afbeeldingen: www.pixabay.com