De golven en de zee (kort verhaal)

Luie golfjes klotsen op het strand. De middaghitte schemert over het land en maakt ook de mensen loom. Slechts enkelen hebben zich hier voor de oude vissersboten genesteld. Zij dommelen in de hete zon of kijken uit naar de wijde zee. Geen parasol biedt bescherming tegen de hitte. Het zand kruipt in alle poriën. De oude visser zit ook in het zand, verder naar achteren. Niemand schenkt aandacht aan hem.

Zijn kromme rug leunt tegen een van de verweerde boten. Een versleten hoed met een brede rand beschermt hem tegen de felle zon. Hij heeft zijn benen gebogen en schildert met zijn grote teen kleine cirkels in het warme zand. Tot voor kort ging hij elke avond de zee op om te vissen. Hij kent de beste plekken om ze te vangen. Zijn vader heeft het hem laten zien, en hij wist het van zijn vader. Zijn hele leven draaide om de zee, de wind, de golven en de vissen. Hij richt zich een beetje op, laat zijn ogen afdwalen, schildert met zijn knoestige vingers hoekige vormen in het zand en vervaagt ze weer. Zijn zoon is geen visser. Als kind al hielp hij liever zijn moeder in de kleine kroeg in het dorp, daarginds, op de grillige rode zandrots.

Albufeira, ooit een klein stadje in de rotsachtige Algarve, groeit en groeit. Al jaren schieten er de ene na de andere betonnen kastelen van zes tot acht verdiepingen uit de grond. Eenvoudig, eenvoudig, wit, functioneel en sober omlijsten ze het oude stadscentrum. Het zijn slaapzalen voor de zon-hongerige gasten die het leven van de stad en haar inwoners op de lange duur hebben veranderd. Elke zomer komen er meer mensen.

Het kleine café is nu een goede straatkroeg in de oude binnenstad en de Cataplana op het menu is al lang een bekende insidertip. Ze bereiden deze stoofpot volgens een oud familierecept, met veel uien, zongerijpte tomaten, wat aardappelen, stevige worst en verse vis, soms ook met wat schaaldieren. Doe het in de nog gesloten koperen pan en open het deksel pas aan tafel. De kruidig-visachtige geur wekt alle zintuigen voor een stevige maaltijd.

Een jonge man nadert de oude visser met zo'n koperen pan. Twee lepels zitten in de borstzak van zijn kleurige overhemd. Zijn donkere teint, levendige ogen en kuiltjes in zijn kin verraden zijn verwantschap met de oude visser. "Grootvader, ik heb wat te eten," roept hij zodra hij denkt binnen gehoorsafstand te zijn. De oude man staat op en zwaait hem vriendelijk toe. Hij spreidt een doek uit in het zand. De jongen zet er de pot op. "Kom hier zitten, mijn jongen," nodigt de visser hem uit. Beiden gaan zitten en pauzeren even voordat de oude man het deksel oplicht. De heerlijke geur stijgt op. Samen lepelen ze de Cataplana op. "Gaan we vanavond weer uit?" vraagt de jongen. De oude man knikt. Ze zitten zwijgend te eten en kijken uit naar de zee. Chug chug chug. De eindeloze uitgestrektheid van de diepblauwe zee roept zoals het al sinds eeuwige tijden is.

Impressum       Privacy     Afbeeldingen: www.pixabay.com